აღწერა

იაპონია, სავარაუდოდ, პირველი პოსტინდუსტრიული საზოგადოებაა, რომელმაც
განახორციელა ადამიანის და რობოტის თანაარსებობის პერსპექტივა. გასული
ათწლეულის განმავლობაში, იაპონური ჰუმანოიდი რობოტები, რომლებიც
შექმნილია სახლებში, საავადმყოფოებში, ოფისებსა და სკოლებში
გამოსაყენებლად, ცნობილი გახდა მთელი მსოფლიოს მასობრივ და სოციალურ
მედიაში. Robo sapiens japanicus-ში ჯენიფერ რობერტსონი კრიტიკულად უყურებს
პრესრელიზებს და საზოგადოებრივ ვიდეოებს, რომლებიც არასწორად
წარმოაჩენს რობოტებს, როგორც ისეთივე მრავალმხრივებს და მოქნილებს,
როგორებიც არიან მათი კოლეგები სამეცნიერო ფანტასტიკური ფილმებიდან. ეს

წიგნი წარმოადგენს იაპონიაში ადამიანისა და რობოტის ურთიერთობის
სამთავრობო და აკადემიური დისკურსის ეთნოგრაფიასა და სოციოკულტურულ
ისტორიას და იკვლევს, თუ როგორ არიან „წარმოსახული“ რეალური რობოტები –
ჰუმანოიდები, ანდროიდები და ცხოველოიდები იმგვარად, რომ გააძლიერონ
ჩვეულებრივი სქესის/გენდერული სისტემა და პოლიტიკურ-ეკონომიკური
სტატუს კვო. გარდა ამისა, რობერტსონი კითხვის ქვეშ აყენებს ადამიანის
ექსკლუზიურობის ცნებას, ამავე დროს წამოჭრის მოსაზრებას, უნდა მიენიჭოს
თუ არა „სამოქალაქო უფლებები“ რობოტებს. ანალოგიურად, იგი ადარებს, თუ
როგორ აძლიერებენ რობოტები და რობოტული ეგზოჩონჩხები "ნორმალური"
სხეულის კონცეფციას ხშირად წამოჭრილი Uncanny Valley-ის თეორიის
დეკონსტრუქციით.